Półpasiec to schorzenie skórne powodowane przez wirus VZV – ten sam, który jest odpowiedzialny za ospę wietrzną, jedną z największych chorób wieku przedszkolnego. Jest bardzo zaraźliwy, więc kontakt z osobami cierpiącymi na półpasiec winien zostać zredukowany do minimum. Które są etiologie półpaśca?
Półpasiec – etiologie
Odpowiedzialny za wystąpienie półpaśca wirus VZV (Varicella zoster), atakując nasz organizm po raz pierwszy, jest się etiologią ospy wietrznej. Najpierw, po wejściu do swego ciała wirus półpaśca, zaczyna namnażać się na błonie śluzowej nosa i gardła, po czym półpaścem zainfekowane zostają limfocyty T, które wyróżniają się w tkankach migdałków. W sytuacji, jeśli nasz system odpornościowy nie jest w stanie unieszkodliwić niebezpiecznych mikrobów, następuje rozwój ospy. Na skórze chorego pojawiają się wówczas pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Zaburzenie niejednokrotnie pojawia się u dzieci, a w krajach o klimacie tropikalnym zapada na nie powszechnie młodzież, a także dorośli. Ospa wietrzna rzadko pojawia się powtórnie, a może przyczynić się do zaistnienia półpaśca. Dlaczego naprawdę się dzieje?
Półpasiec – sygnały
Otóż, u osoby, która przeszła ospę, wirus półpaśca ma w stan uśpienia, migrując wcześniej do zwojów nerwowych w celach układu nerwowego. Tam półpasiec oczekuje na pojawienie się dogodnych warunków do ponownej aktywacji. Rozwojowi półpaśca sprzyja znaczny spadek odporności, połączony przede wszystkim z ekspozycją na stres, przeziębieniem, a nawet zmianą sfer czasowych. Na działanie półpaśca są narażone także osoby, które są za sobą leczenie immunosupresyjne – np. po chemioterapii czy przeszczepie, jak również schorzenia związane z upośledzeniem systemu immunologicznego (np. AIDS). Warto dołączyć, że ryzyko nastąpienia półpaśca uczy się wraz z wiekiem – zaobserwowano, że sygnały półpasiec niejednokrotnie pojawiają się u osób, które przekroczyły 50 rok życia. Na skórze chorego na półpasiec ponownie pojawiają się zmiany chorobowe. Sygnały półpaśca są bardzo istotne, są bowiem tylko po jednej stronie ciała, składając się w taki sam sposób, jak włókna nerwowe.
Półpasiec – leczenie
Rozpoznanie półpaśca odbywa się w oparciu o wywiad medyczny oraz wizualną ocenę skóry. Gdy diagnoza półpaśca nie jest idealna, to jest pobrany wycinek pęcherza, który następnie jest badany mikroskopowo. Gdy zajdzie taka potrzeba, to jest pobierany dodatkowo roztwór z pęcherza. Jak dotąd nie udało się opracować środka, jaki mógłby zostać zastosowany w przyczynowym leczeniu półpaśca. W leczeniu półpaśca możliwe jest tylko zażywanie preparatów zmniejszających nasilenie towarzyszących półpaścowi symptomów. Skróceniu czasu istnienia półpaśca potrafią przysłużyć się środki o wartościach antywirusowych – gdy zostaną one informacje w niedługim czasie po wystąpieniu pierwszych objawów półpaśca, to mogą zdecydowanie ograniczyć ryzyko wystąpienia powikłań półpaśca. W razie potrzeby w czasie leczenie półpaśca lekarz zalecić może wykorzystywanie preparatów znieczulających i przeciwzapalnych, zawierających np. ibuprofen. W niezwykle zaawansowanych wypadkach półpaśca są wykorzystywane dostępne na receptę środki niesteroidowe. Jednak opuchliznę związaną z półpaścem pomogą zredukować kortykosteroidy.
